Oma worden, hoe voelt dat nu?

Of ik echt wel blij ben dat ik oma word, vraagt Seppe me. Ik had net in de praatronde vertelt aan de kinderen dat mijn eerste kleinkind was geboren de dag voordien. Ze hadden elk een zakje letterkoekjes gekregen als traktatie.

Ik antwoordde volmondig “Ja hoor,” op zijn vraag, “natuurlijk wel!” zei ik.

“Maar dat betekent dan toch dat je al voorbij de helft van je leven bent…” reageerde hij.

Ik vroeg wat hij daarmee bedoelde, al had ik wel enig idee.

“Wel,” zei hij, “Wanneer je geboren wordt dan heb je nog een heel leven voor je, maar als je oma wordt dan wil dat toch zeggen dat je op het einde van je leven bent?”

Ik keek hem lachend aan, vertelde dat ik hem snapte, maar dat ik al bij al toch wel heel blij was dat mijn kind nu ook een kindje had en dat dit betekende dat het leven doorging. Zijn oma was toch ook heel gelukkig dat hij er was, vroeg ik hem. “Ja hoor, “zei hij en hij snelde weg naar de speelplaats. Ik keek hem na met een glimlach, maar ons gesprek zette me wel aan het denken.

 Oma, bomma, grootmoeder, mémé, het klinkt allemaal zo oud in mijn oren. Wist je dat wanneer je “grootmoeder” of “oma” intikt op je smartphone, er als suggestie een emoji verschijnt 👵🏻? Het meest stereotiepe beeld van een oma.  Zo een omaatje zoals de grootmoeder uit “Roodkapje en de wolf.” Een oud, bedlegerig mensje dat hulp nodig heeft.

 Maar wat staan de oma’s en opa’s heden ten dage toch mijlenver af van dat plaatje. De oma’s van nu staan nog in het werkveld, volgen cursussen, spelen toneel of zitten in een koor, doen aan yoga en pottenbakken, gaan nog vaak uit en zijn mee met sociale media.

Ook de naam oma, bomma of mémé wordt niet meer gebruikt voor de hippe grootmoeder anno 2020.

Mijn vriendinnen heten Nonna, Nana, Mima of omi. En op internet circuleren nog heel wat andere fraaie benamingen: Nona, Mamy, omamie, mimi, moemoe, Yaya, … elk etiket klinkt beter dan die ouderwetse titel, vindt men. We doen er alles aan om niet als oud bestempeld te worden.

 Maar Seppe had wel gelijk, oma worden betekent dat je leven al een heel eind ver gevorderd is. Mijn mama, nu dus overgrootmoeder, verwoordde het zelfs als: “Wij moeten nu plaats maken voor de volgende generatie.” En dat lijkt harde realiteit.  

Maakt dit ons dan minder tevreden of vrolijk of blij wanneer het zo ver is? Of hoe voelt dat dan?

 Ik vergelijk het eigenlijk een beetje met die speciale “ronde” verjaardagen.

Wanneer je 30 wordt, of 50 of 60 stelt men die vraag ook. Hoe voelt dat nu?  Maar niemand voelt zich plots zoveel “ouder” toch? Al wil je lichaam niet altijd meer zo goed mee, in je hoofd blijf je datzelfde kind van weleer.

En ja, het voelt wat onwezenlijk, het gevoel dat je ouder wordt en die benaming klinkt misschien wat vreemd en raar, maar je blijft dezelfde persoon die je al was voordien.

 Als ik na school naar mijn auto stap, roept een jongetje uit het eerste leerjaar me toe: “Dag OMA! Ben je blij dat jij nu oma bent?” Ik zwaai vrolijk terug en begin spontaan te glimlachen. Mijn voeten worden lichter, en ik voel dat ik zweef.

 En wanneer ik die avond mijn kleinkind voor het eerst in mijn armen houd, word ik helemaal warm vanbinnen. Echte verbinding kan ik het nog niet noemen, dat kleine ukje moet ik nog leren kennen. Maar ze opent een hele nieuwe wereld voor mij. Haar zachte velletje, haar donzige haartjes, haar grappige geluidjes, ik smelt echt. Ik voel een bruisende energie in mij stromen, een gelukzaligheid en verwondering. Ik word overweldigd! Ja, ik ben blij dat ik oma ben! Zeker weten. Ik voel me de koningin te rijk.

Ik word een parmantige, zelfbewuste, trotse, juichende, voldane, tevreden bommieke. J