Mijn dappere Line

Wat vind ik ze dapper, dat kind van mij.

Sterk, veerkrachtig en strijdbaar.

Ze zit tegenover mij en de tranen blinken in haar ogen.

Dat ze weer een emotionele dag heeft, zegt ze en ze haalt haar schouders op.

Al één jaar lang kan en mag ze niet werken.

Correctie, ze mag wel werken natuurlijk, maar niet in de sector waar ze wil.

Theater en Covid gaan namelijk niet hand in hand.

Nooit had ze gedacht dat deze periode zo lang zou blijven duren.

En nog steeds is geen zicht op een startdatum.

Wat doet een mens dan? Wat moet een mens dan?

Het lijkt wel alsof je enkel maar bestaat wanneer je een job hebt.

En zo komt het dat je plots niet meer weet wie je bent, want een mens wordt maar al te vaak met zijn beroep geïdentificeerd.

Het is een deel van je persoonlijkheid, je zijn, je wezen.

Het voorbije jaar werd dan ook een echte queeste.

Wie ben ik?  Wat wil ik? Wat vind ik belangrijk? Wat wil ik bereiken?

Ze vond plezier in een onlinecursus aquarellen en maakte prachtige kaartjes.

Samen met een collega startte ze een taboedoorbrekende podcast op waarbij ze geen onderwerp uit de weg gaan. Dat doet ze met complete overgave, leergierigheid en toewijding.

Ze verdiepte zich in meditatie en kocht kilometers boeken over psychische kwetsbaarheid, verbinden, vrouw zijn, emancipatie, de kracht van jezelf, leven in het nu.

Ze legde zich weer toe op haar moestuin en wordt helemaal vrolijk wanneer de eerste plantjes hun kopje boven steken.

Ze denkt mee en werkt mee aan de verbouwingen van hun pas gekochte hoeve. Met brute kracht slaat ze muren in, kruipt ze op daken en graaft ze putten. Ze wordt er instant moe en gelukkig van.  

Ze helpt in de kinderopvang van een nabij schooltje en geniet van de ongedwongenheid van de kinderen en de praatjes met de ouders.

Ze zit niet stil, haar dagen zijn gevuld en binnenkort geeft ze een voordracht over uitstelgedrag, rouwverwerking en jezelf weer uitvinden.

En toch, wanneer ze voor me zit zie ik het in haar ogen.

Ze mist haar job.

Ze mist het vertellen van een verhaal.

Ze mist de energie, het podium, het zoeken naar je personage, het zingen, het acteren, het publiek.

Ze wil weer het gevoel hebben dat ze “thuis” komt.

En dan schiet ze in actie.

Vol goesting en daadkracht wil ze iets maken, samen met collega’s.

Iets om zich weer te kunnen laten zien.

Ze maakt plannen, bedenkt wie zou kunnen helpen en is vastberaden.

De energie spat in het rond.

Ze is dapper dat kind van mij, sterk, veerkrachtig en strijdbaar.