Mijn kind zonder grenzen.
/Woensdag 22 september 2021
Kleine Mara ligt tegen me aan, gezellig warm. Haar haartjes kietelen in mijn neus en ruiken nog naar de voorbije nacht. Ze zuigt gretig aan haar papflesje, de slokjes klinken tevreden.
Ik leg mijn hoofd tegen haar donzige lokjes. Weemoed overvalt me. Ik schiet vol. Tranen wellen op en rollen onbelemmerd over mijn wangen.
Het nieuws van gisterenavond spookt door mijn hoofd. De gedachten tollen al een hele nacht en hielden me wakker.
“We hebben nieuws, mama.” zei zoonlief op zijn kousenvoeten. Ik voelde een knoop in mijn maag…
Ze kregen, eindelijk na 2 jaar, die felbegeerde greencard voor het beloofde land.
Nooit hadden ze gedacht dat die kans er nog inzat. Wij nog minder.
Immer, na hun terugkeer in 2018 en het feit dat de regering Trump hun visum niet vernieuwde, besloten ze hier te blijven en hun leven uit te bouwen.
Ze trouwden, gingen aan het werk en verrasten ons met een prachtig cadeau. Kleine Mara.
Maar de onrust bleef, het verhaal was niet af, de hunkering naar hun geliefde Portland smeulde verder.
Ik had het wel al gemerkt, een moeder voelt onbewust aan wanneer haar kind niet goed in zijn vel zit. In die zin kwam de mededeling niet als een bom, maar het lukte me niet om mijn tranen weg te slikken en het leek wel of mijn hart in duizend stukken uiteenspatte.
“Als jullie maar gelukkig zijn, ” snotterde ik, wetende als geen ander, wat ik allemaal zal moeten missen wanneer ze de stap uiteindelijk toch zetten.
Op elke familiebijeenkomst zullen zij ontbreken, het opgroeien van ons eerste kleinkind, vrolijke fietstochten, uitgelaten uitstapjes, nieuwe mijlpalen…
Alles zal vanop afstand gebeuren. Mijn keel snoert toe.
Kleine Mara ligt tegen me aan, zich van geen kwaad bewust. Morgen worden mijn zoon en zijn vrouw verwacht op de Belgische ambassade voor het gesprek.
De beslissing is nog niet genomen, maar ik houd mijn hart vast. Ik wil hen echt gelukkig zien, maar het offer voelt zo groot.
De fles is leeg, ze kijkt me aan en schenkt me een stralende lach.
Die kleine witte tandjes in dat mondje, die pretoogjes, die zachte vingertjes en grappige voetjes.
Ik klem ze stevig tegen me aan en neem me voor om zo intens mogelijk te genieten en elk stukje van mijn gebroken hart te vullen met de liefde van dat kleine wezentje.
Ze schatert het uit en samen dansen we de living door.
