Tussen dansen en weeën door.
/Zaterdag 9 juli 2022
Hoogzwanger waggelt ze door onze tuin.
De dochter, klaar om mama te worden voor de eerste keer.
Ze heeft last van de warmte, dikke benen van het vocht, kan niet meer slapen op een normale manier en de baby duwt op haar bekken.
Kortom, het is tijd.
Tijd voor dat kleine ventje om de wereld te verkennen.
Deze week is al helemaal spannend voor ons.
Zoonlief komt terug uit Amerika, met zijn vrouw en kleine Mara.
Omwille van de 9 uren tijdsverschil was het vaak moeilijk om te face-timen op de uren dat Mara wakker was en thuis. Vijf lange maanden hadden we dus het meest contact via foto’s of filmpje in een whatsappgroepje.
Maar nu zijn ze hier. Op tijd om de nieuwe baby te verwelkomen.
Ze verblijven bij ons, de eerste dagen en ik heb eindelijk mijn hele gezin weer gezellig rondom mij.
We vieren vakantie samen in onze eigen tuin.
Alles gaat traag, op het gemak.
Mara ontdekt het kabouterhuisje en het paddenstoelendorp, ze maakt eten klaar in haar nieuwe keukentje, tokkelt verbeten op de speelgoedpiano en kijkt in alle boekjes.
Ze vervult onze harten en we smelten weg bij haar heerlijk lachje en haar guitige oogjes. Wat is ze gegroeid in die tijd. Ze steelt onze harten opnieuw.
’s Avonds zitten we gemoedelijk met z’n allen te tafelen.
Dochterlief kreeg intussen stille weeën en vangt die kalm en bedaard op.
Ze wiegt en danst de weeën weg, stapt schommelend en wankelend heen en weer en gaat af en toe op handen en knieën zitten.
Ik kijk in stilte toe.
Haar beheerste houding, haar overgave aan de natuur terwijl wij er allen bij zijn dwingt diep respect af.
Ze weet wat ze doet, ze weet wat ze wil en onze aanwezigheid verzet haar gedachten.
De verhalen aan tafel zijn als weleer, maar af en toe dwalen we af en beseffen we dat we iets wonderlijk van dichtbij mogen meemaken.
Wanneer ze met haar vriend naar huis gaat neem ik haar nog eens dik vast.
Wat wil ik eigenlijk gewoon graag bij haar zijn nu, maar ze kan het, weet ik, en haar vriend geeft haar de aandacht die ze nodig heeft.
Binnenkort is ze zelf mama, dan komt ze te weten hoe het voelt om te leren loslaten.
Ik zwaai hen uit, we wachten geduldig af, het is tijd.
Intussen eist kleine Mara alle aandacht op. Ik richt me met plezier tot haar. We zingen samen en wanneer de jetlag het moeilijk maakt om in slaap te vallen kruipt ze dicht tegen me aan op de slaapbank.
Zachtjes vallen haar oogjes dicht en samen dromen we van de komst van een klein wondertje.
