GEWOONTEDIER

Nieuwe bazen, niet wetten, zo wordt gezegd.

Of nieuwe bazen, nieuwe regels, nieuwe gewoontes…

Als je het zo bedenkt, dan is CORONA op dit moment de nieuwe baas van de wereld. Door zijn toedoen werden een heleboel nieuwe wetten uitgevaardigd, nieuwe regels waar wij ons dienen aan te houden. Niet nodig om ze hier neer te pennen denk ik.

Met nieuwe regels, komen er ook nieuwe gewoontes, want een mens is een gewoontedier daar twijfelt niemand aan.

Ook de echtgenoot en ik ontsnappen er niet aan. We moeten ons aanpassen, een nieuwe invulling geven aan onze dag, onszelf heruitvinden. En dat geldt voor heel wat anderen met ons.

Het is even zoeken, maar stilaan volgt een nieuwe routine en stilaan wordt deze ons nieuwe normaal. We kweken als het ware nieuwe gewoontes waar we plots ook echt naar uitkijken.

Eentje daarvan is ons wekelijks aperitiefgesprekje met onze allerbeste, meest gewaardeerde vrienden. Het startte met een gewoon gesprekje op een vrijdagavond in het begin van de lockdown. Even horen of alles OK was, even onze twijfels en onzekerheden uitwisselen. Zij genoten net van een glaasje cava om de week af te sluiten. En als bij toeval stonden onze glazen ook vrolijk te bubbelen. We klonken samen op onze gezondheid en wanneer we afsloten beloofden we elkaar om de week nadien opnieuw in te bellen.

Intussen gaan we week 7 in van de lockdown. Onze wekelijkse aperitiefgesprekjes zijn een gewoonte geworden waar we reikhalzend naar uitkijken. We weten op die manier ook welke dag van de week we zijn. Inmiddels is dit moment uitgegroeid tot een echt evenement. Bubbels, aperitiefhapjes, een afhaaldiner van een plaatselijk restaurant, een glaasje stevige rode wijn. De tafel wordt feestelijk gedekt, bloemen, servetten, alles erop en eraan. Op restaurant in ons kot. De eerste weken deden we het trouwens gezellig buiten op de tuintafel. Het mooie weer gaf een instant vakantiegevoel en het leek wel dat wij vanuit ons buitenverblijf met onze vrienden een praatje sloegen.

Klokslag 19 uur installeren we ons voor het schermpje. De glazen in de hand, gevuld met de godendrank, klinken we tegen de tablet met z’n vieren op alweer een week voorbij. We vergeten even alles rondom ons en lachen, zeveren, roddelen, tateren dat het een lieve lust is. Het voelt werkelijk als vanouds en even vergeten we zelfs de Coronacrisis.

Eenmaal de wereld weer zijn gewone gangetje gaat zullen we moeten afkicken van deze nieuwe gewoonte. Tenzij we beslissen dat we dit niet meer kunnen missen. Want ja, we zijn een gewoontedier, weet je wel.