GEWOONTEDIER

Nieuwe bazen, niet wetten, zo wordt gezegd.

Of nieuwe bazen, nieuwe regels, nieuwe gewoontes…

Als je het zo bedenkt, dan is CORONA op dit moment de nieuwe baas van de wereld. Door zijn toedoen werden een heleboel nieuwe wetten uitgevaardigd, nieuwe regels waar wij ons dienen aan te houden. Niet nodig om ze hier neer te pennen denk ik.

Met nieuwe regels, komen er ook nieuwe gewoontes, want een mens is een gewoontedier daar twijfelt niemand aan.

Ook de echtgenoot en ik ontsnappen er niet aan. We moeten ons aanpassen, een nieuwe invulling geven aan onze dag, onszelf heruitvinden. En dat geldt voor heel wat anderen met ons.

Het is even zoeken, maar stilaan volgt een nieuwe routine en stilaan wordt deze ons nieuwe normaal. We kweken als het ware nieuwe gewoontes waar we plots ook echt naar uitkijken.

Eentje daarvan is ons wekelijks aperitiefgesprekje met onze allerbeste, meest gewaardeerde vrienden. Het startte met een gewoon gesprekje op een vrijdagavond in het begin van de lockdown. Even horen of alles OK was, even onze twijfels en onzekerheden uitwisselen. Zij genoten net van een glaasje cava om de week af te sluiten. En als bij toeval stonden onze glazen ook vrolijk te bubbelen. We klonken samen op onze gezondheid en wanneer we afsloten beloofden we elkaar om de week nadien opnieuw in te bellen.

Intussen gaan we week 7 in van de lockdown. Onze wekelijkse aperitiefgesprekjes zijn een gewoonte geworden waar we reikhalzend naar uitkijken. We weten op die manier ook welke dag van de week we zijn. Inmiddels is dit moment uitgegroeid tot een echt evenement. Bubbels, aperitiefhapjes, een afhaaldiner van een plaatselijk restaurant, een glaasje stevige rode wijn. De tafel wordt feestelijk gedekt, bloemen, servetten, alles erop en eraan. Op restaurant in ons kot. De eerste weken deden we het trouwens gezellig buiten op de tuintafel. Het mooie weer gaf een instant vakantiegevoel en het leek wel dat wij vanuit ons buitenverblijf met onze vrienden een praatje sloegen.

Klokslag 19 uur installeren we ons voor het schermpje. De glazen in de hand, gevuld met de godendrank, klinken we tegen de tablet met z’n vieren op alweer een week voorbij. We vergeten even alles rondom ons en lachen, zeveren, roddelen, tateren dat het een lieve lust is. Het voelt werkelijk als vanouds en even vergeten we zelfs de Coronacrisis.

Eenmaal de wereld weer zijn gewone gangetje gaat zullen we moeten afkicken van deze nieuwe gewoonte. Tenzij we beslissen dat we dit niet meer kunnen missen. Want ja, we zijn een gewoontedier, weet je wel.

JARIG IN LOCKDOWN

Ze wordt 29, ons dochter. Op de rand van the twenties. Het land is net tien dagen in lockdown.

Al van kindsbeen af , keek ze weken voordien al uit naar DE bewuste dag. Telkens weer opnieuw werden we eraan herinnert dat ze  “bijna” jarig was. We vierden ze dan ook gewoontegetrouw met toeters en bellen, met versierde stoelen, met heel wat verrassende geschenkjes, met een feest voor de vrienden, een feest voor de familie, een uitje… Niets was teveel voor ons zondagskind, onze wervelwind, ons bundeltje energie, ons prinsesje op de erwt.

Dit jaar was er een gezellig etentje gepland met het hele gezin, in ons favoriete restaurant aan de waterkant, boekte ik een moeder-dochter yoga weekend en kreeg ze de hele hoop benodigdheden erbij. Even een feestelijke adempauze tussen het harde werken door.

Corona stak er echter een stokje voor. Blijf in uw kot is nu de gangbare norm. Samenkomen om te vieren mag dus al helemaal niet.

En toch is het feest.  Als bij toeval woont haar broer met zijn vrouw even bij dochterlief en haar liefje in. Verbouwingen ... weet je wel ? Zij weten als geen ander dat miss zussie graag verwend wordt. En zo geschiedde. Er wordt typische Gentse kost besteld bij hun lokaal lievelingsrestaurant met frietjes en al en al, een chocoladetaart en kaastaart worden geleverd aan huis en de wijn staat klaar.

Hun bubbel is niet onze bubbel, dus klinken wij met bubbels in een glas vanop afstand via de tablet. Een etentje met de jarige job elk in zijn kot. Het is een keer iets anders en het voelt niet goed. Maar wat moet , moet en wanneer de taart met kaarsjes wordt geserveerd zingen we luidkeels “HAPPY BIRTHDAY” mee. Haar ogen glanzen zie ik en ik vraag me af of het van pure blijdschap is, van stil geluk of van klein verdriet.

Het is ongewoon om een feestje met een knop te moeten verlaten en plots zitten we weer helemaal alleen met ons twee aan onze keukentafel. Gelukkig is er chocoladetaart.

Mieke

KLEIN OLIJFJE

Of we willen komen eten zondagavond, vraagt onze zoon. Hij komt net terug van tien dagen stilte retraite. Tien volle dagen weg van de wereld, niemand zien of horen, geen telefoons, geen boeken … een bewuste keuze van hem. “Het geeft een mens nieuwe inzichten.” zegt hij en hij wil ze graag met ons delen.

Het was net voor de semi-lockdown, het weekend waarin de restaurants, hotels en winkels hun deuren verplicht moesten sluiten. Ons weekendje weg met vrienden viel dus in duigen, maar dit etentje met onze kinderen vinden we een meer dan waardig alternatief.

Onze zoon woont sedert begin februari met zijn vrouw in huis bij de dochter en haar lief. Verbouwingen… weet je wel? Onze vier kinderen samen hebben op een zondagavond is voor ons dan ook een echt cadeau.

De tafel is vrolijk gedekt, de zoon staat in de potten te roeren en er heerst een gezellige drukte. Wanneer we met z’n allen samen zijn is het gekakel niet te harden. Er vraagt altijd wel iemand het woord en even vaak praten we met z’n allen door elkaar en moeten we naar 2 verhalen tegelijkertijd luisteren.

Maar de zoon en zijn stilte retraite is een verhaal waarbij we allemaal gefascineerd luisteren. Het lijkt toch wel iets vreemd, je zomaar tien dagen afsluiten van alles en iedereen. Maar we zien dat het hem deugd deed en stiekem vraag ik me af of ik dit ook niet eens zou aandurven.

Wanneer het tijd is om aan tafel te gaan haalt de zoon iets tevoorschijn. “O, ja, ik schreef daar ook voor jullie elk een kaartje.” zegt hij en we krijgen allebei een enveloppe in onze handen gedrukt.

Nieuwsgierig haal ik het kaartje uit, me afvragend of dit misschien behoorde tot één van de sessies ginder, eentje over dankbaarheid of zo.

Ik bekijk het kaartje, een tekening van een moeder ijsbeer met jong… starend naar de maan. “Mooi..” zeg ik nog, “Hadden ze daar echt zo mooie kaartjes te koop? “

Mijn ogen glijden snel over de woorden die onze zoon schreef. Geen dank je wel, zoals ik had verwacht, maar een uitnodiging tot het schrijven van een nieuw verhaal. Zo begrijp ik toch. Ik kijk mijn zoon vragend aan. Hij steekt me een fraai schriftje toe.

Uit mijn ooghoek zie ik mijn echtgenoot fronsend zijn kaartje lezen. De fles wijn die hij daarbij aangeboden krijgt biedt weinig hulp.

“Je begrijpt het niet hé mama? “ zegt onze zoon. “Lees je kaartje nog eens goed.”

Ik lees, voor de tweede keer het korte tekstje, mijn blik struikelt over de woorden: … over zeven maanden….

En dan begint het mij te dagen. Met een ruk kijk ik op richting de vrouw van onze zoon. Ze kijkt me aan met fonkelende ogen en een glimlach van oor tot oor. Ze hoeft niet meer te antwoorden, haar hele lichaam straalt het uit!

Tranen wellen op, mijn keel knijpt dicht, ik spring van mijn stoel en omhels haar stevig terwijl ik in snikken uitbarst. Mijn echtgenoot kijkt verstomd toe, hij snapt er niks van.

“We verwachten een kindje, papa.” zegt onze zoon en dan valt ook mijn echtgenoot hem in de armen.

Wanneer we naar huis rijden die avond, kijken we elkaar aan. Dit nieuws zet onze wereld op zijn kop, we zijn er onderstboven van, we kunnen het niet geloven. Maar het is echt !

We krijgen een nieuwe titel en we zijn er klaar voor!

IN LOCKDOWN

Zaterdag 21 maart

IN TIJDEN VAN CORONA.

In tijden van het Corona virus weet een mens al een keer niet wat te doen. Dus sloeg ik aan het schrijven.

Semi- lockdown, zo wordt het genoemd, de toestand waar we ons in bevinden. En wat dat betekent is voor ieder mens anders.

Volgens de voorschriften van de overheid betekent het : #blijfinuwkot. Gaan werken mag, tenzij je van thuis uit kunt werken. Wandelen mag, maar enkel per 2 en uit hetzelfde gezin. Houd ook afstand, zo zegt men. Fietsen mag, onder dezelfde regel. Boodschappen doen mag ook, natuurlijk, stel je voor. Maar hier gelden ook regels, per zoveel in de winkel, op 1 meter afstand blijven, niet hamsteren.

Gekke toestand, gekke wereld op 1,2,3.

Voor mijn lieve oudertjes betekent #blijfinuwkot ook echt #blijfinuwkot. Ze zijn 80 en 85, beiden nog blakend en gezond.

Mijn papaatje bekijkt het allemaal nogal laconiek. "Ge moet zo bang niet zijn. " zegt hij tegen mijn mama. "Ge gaat gij niet ziek worden. "

Zijn dagelijkse wandelingetje wil hij niet missen. Gelijk heeft hij. Vitamine D en frisse lucht zijn levensnoodzakelijk. Maar mijn mama krijgt het op haar heupen wanneer hij thuis komt en niet de moeite neemt om zijn handen te wassen. "Oei, vergeten..." zo sputtert hij achteloos.

Meer dan dat wandelingetje staat er niet op het menu van vaderlief.

Het wekelijkse bezoekje aan zijn beste vriend R.moet hij nu achterwege laten. Ze kennen elkaar van de studies. Verloren mekaar nooit uit het oog. Maar nu mag hij niet meer op bezoek in het verzorgingstehuis waar R. verblijft.

"Wat moet R. niet denken? " lees ik in de blik van papa. Hij mist zijne maat. Ook al herkent R. hem al een hele tijd niet meer en zijn de babbels van weleer verleden tijd. Toch, mist mijn papa zijne maat.

Ik weet niet hoe het voelt, ik weet niet wat nu door hun hoofden spookt in deze rare oorlog.Eentje zonder wapens en bommen waarvoor ze ooit  in de schuilkelders bescherming zochten.Maar ze houden zich kranig en positief. Geen klacht komt over hun lippen.Dat hebben ze toen ook geleerd, in de schuilkelders.

Morgen ga ik even langs, de was terugbrengen en ik zal zwaaien vanop de stoep.En zij zullen zwaaien en kushandjes gooien vanachter hun venster op 3-hoog.

Gekke toestand, gekke wereld,  zo op 1,2,3